Giresun’un Yavuzkemal Beldesi’nde unutulmaya yüz tutmuş zanaatların başında gelen demircilik mesleği, bir asrı geride bırakan aile ocağında iki kardeş tarafından yaşatılmaya devam ediyor. Patan kardeşler, babalarından miras kalan ocakta, zamanın aşındıramadığı el emeğiyle demiri yeniden şekillendiriyor.
Mesleğe babasının yanında çırak olarak başladığını belirten 62 yaşındaki Mehmet Patan, "Babamın yanında çalışmaya başladım, yaşım 62 oldu hala devam ediyorum. Beni babam yetiştirdi ama biz yeni çıraklar yetiştiremedik. Kendi çocuklarımıza da öğretemedik çünkü herkes kendi hayatını kurmak için ya okumaya ya da başka işlere yöneldi. Yeni çırak olmayınca bu zanaat da yok olmaya yüz tutmuş meslekler arasındaki yerini aldı" dedi.
Dükkanda babalarından kalan yaklaşık 100 yıllık körük ve pek çok el aletini halen kullandıklarını belirten Patan, "Keşke bu mesleği devredecek çıraklarımız olsaydı. Babamızın yaptığı bazı çekiçler ve araç gereçler hala elimizde ve kullanıyoruz. Onlarla bu mirası sürdürmeye çalışıyoruz" diye konuştu.
"Fabrikasyon üretimlere yenik düştük"
Ağabey Bilal Patan (73) ise genç yaşta gurbete gittiğini ancak emekli olduktan sonra baba ocağına dönerek mesleğe yeniden sarıldığını anlatarak "Bu mesleği babamızdan öğrendik. Ben gurbete gittim, kardeşim demirci ocağını sürdürdü. Emekli olup köye dönünce yine kardeşimle birlikte baba yadigarı ocakta çalışmaya devam ettim. Çırak bulamayınca çıraklığını ilerlemiş yaşımıza rağmen biz sürdürmek zorunda kalıyoruz. Bir asırlık örs, el yapımı çekiçler ve babadan kalan körükle sürdürdüğümüz bu meslek bu vadide bizden sonra yok olacak. Artık el emeği el aletleri değil, fabrikasyon aletlerle iş görülmeye başlanacak. Zaten fabrikasyon aletler bizi yendi. Ancak hiçbir fabrikasyon aletler bizim ateşte harlayıp su vererek dövdüğümüz demir kadar sağlam olmuyor" diye konuştu.
